Formula 1'in en önemli bölümlerinden birisi kuşkusuz aerodinamidir. Takımlara ve pilotlara
şampiyonluğu getiren özelliklerin başında aerodinami ve motorlar geliyor.
Kısaca açıklamamız gerekirse aerodinaminin iki ana konusu vardır: Downforce (yere basma gücü)
üreterek aracın lastiklerinin pist yüzeyine yapışık kalmasını sağlayıp virajlarda hızlı gitmesine yardımcı
olmak, bir de aracın yavaşlamasına neden olan hava direnci ürünü olan drag etkisini (sürüklenme)
azaltmak.
Aerodinami, yarış arabalarının tasarımlarında her zaman önemli olsa da, özellikle 1960'ların sonlarına
doğru Formula 1'de büyük önem kazanmaya başladı. O dönemde takımlar, günümüzde popüler olan ön ve
arka kanatların ilk örneklerini kullanmaya başladılar. Yarış araçları kanatları, uçaklarda bulunan kanatlarla
tam olarak aynı prensipte ancak ters yönde çalışırlar.
Kanadın iki tarafında, farklı hızlarda ilerleyen hava akımı basınç altında farklılaşır ve böylece ortaya
Bernoulli'nin Prensibi olarak bilinen fizik kuralı ortaya çıkar. Bu basınç dengelenmeye çalıştıkça, kanat
düşük basınç altında ilerlemeye çalışır. Uçaklar kanatları kendisini kaldırmak için kullanırken, yarış
araçları ise tam tersi yerde tutmak için, yani downforce için kullanır. Modern Formula 1 araçları,
aerodinamik yere basma gücü sayesinde virajlarda 3.5 g (kendi ağırlığının 3.5 katı) yanal dönme gücü
üretebilir. Bu da teoride, yüksek hızda takla atabilecekleri manasına geliyor.
Kanatların ilk döneminde, hareketli olmaları ve çok yüksek bağlantılara sebep olmaları nedeniyle büyük
kazalar yaşandı. 1970 sezonu kurallarında kanatların boyutunda ve yerleşim yerinde kısıtlamalara gidildi.
Bu kurallar zamanla güncellense de, günümüzdeki kanatların ve yerleşimlerinin temeli atılmış oldu.
1970'lerin ortalarında ground effect (zemin etkisi) keşfedildi. Lotus mühendisleri, aracın altını zekice
tasarlayarak daha fazla yere basma gücü üretmenin yolunu buldular. Zemin etkisinde aracın şasisi devasa
bir kanat gibi işlev görüyordu ve bu sayede aracın yola yapışması sağlanıyordu. Bu felsefenin son örneği
Gordon Murray tarafından tasarlanan Brabham BT46B oldu. Bu aracın arkasında soğutma pervanesine
benzer bir pervane vardı ve bu tasarım inanılmaz seviyede yere basma gücü üretiyordu. Diğer takımların
bu tasarımın yasallığını sorgulamalarının ardından, tek bir yarış sonrasında tasarım kaldırıldı. Çok
geçmeden zemin etkisini azaltmak için kurallarda kısıtlamaya gidildi. İlk olarak aracın yanlarında yer
alan ve düşük basınç alanını tutan etek kanatlar, ardından basamaklı tabanlar yasaklandılar.
İlerleyen senelerde aerodinamik gelişim daha açık oldu. Artan hızlar ve çeşitli faktörlerle kurallar zaman
zaman değiştirilip sertleştirilse de aerodinamik gelişim belli doğrultuda oldu.
Sonuç olarak günümüz aerodinamistleri, geçmişteki meslektaşlarına göre daha az özgür olduklarını
düşünüyorlar. Sert kurallar, araç üzerindeki tüm parçaların boyutlarını, genişliklerini ve yüksekliklerini
belirliyor. Yine de her bir kilogram yere basma gücü, tur zamanı açısından büyük önem taşıyor. Takımlar
bunun için rüzgar tüneli ve CFD teknolojisinde çok fazla zaman ve kaynak harcıyorlar. Günümüz
şartlarında aerodinamik araştırma açısından rüzgar tüneli ve CFD ilk sırada yer alıyor.
